عرضه اولیه سکه یا ICO چیست و چه تفاوتی با IPO دارد؟

عرضه اولیه سکه (ICO)، عرضه توکن امنیتی (STO) و عرضه اولیه سهام (IPOs) همگی انواع جذب سرمایه هستند که شرکت‌های مدرن برای افزایش سرمایه از آنها استفاده می‌کنند. به صورت کلی از آنجا که یک کسب و کار برای پیشبرد اهدافش باید اقدامات لازم را با تضمین سرمایه گذاری انجام دهد، افزایش سرمایه یکی از اهداف اصلی استارت‌آپ‌ها برای اجرای ICO یا IPO است.

 مفهوم جمع آوری سرمایه برای اولین بار در اوایل دهه 1900 معرفی شد و عمدتاً با جمع آوری پول برای اهداف خیریه مرتبط بود. سازمان‌ها از طریق جمع آوری کمک‌های مالی، برگزاری رویدادها و کمپین‌های روابط عمومی، به عنوان تکنیک‌های اصلی برای جمع کردن سرمایه استفاده می‌کردند.

ظهور کمپین‌های رسانه‌های اجتماعی آنلاین و دسترسی به اینترنت، چشم‌انداز جدیدی به تامین و افزایش سرمایه داده است. فضای کریپتوکارنسی راه های دیگری را برای جذب سرمایه در پروژه‌های مالی که از فناوری بلاک چین استفاده می‌کنند، باز کرده است. عرضه اولیه سکه در سال 2017 زمانی که محبوبیت ارزهای دیجیتال به شدت رشد داشت، گسترش یافت.

 اما به صورت کلی توکن چیست و فروش توکن برای جذب سرمایه به چه صورت است؟ در این مقاله به این سوالات می‌پردازیم.

توکن ارز دیجیتال چیست؟

توکن ارز دیجیتال یک دارایی است که بر روی بلاک چین یک کوین دیگر قرار دارد. توکن یک دارایی قابل معامله یا ابزاری است که برای اهداف سرمایه گذاری مانند ICO ها یا اهداف اقتصادی برای مبادله با ارزهایی مانند بیت کوین، استفاده می‌شود.

توکن‌ها دارای موارد استفاده گسترده‌ای، از معاملات غیر متمرکز گرفته تا فروش اقلام کمیاب به عنوان NFT در بازارهای مبتنی بر بلاک چین، هستند.

عرضه اولیه سکه چیست؟

عرضه اولیه سکه یا ICO در کریپتو یکی از محبوب‌ترین و کارآمدترین روش‌های جذب سرمایه برای استارت‌آپ‌های بلاک چینی است. شرکتی که قصد راه اندازی یک ICO را دارد ابتدا یک وایت پیپر منتشر می‌کند تا اهداف پروژه را برجسته کند و‌ درباره اطلاعات فنی آن به سرمایه گذاران اطلاعات دهد. وایت پیپر اساسا یک نقشه راه برای چگونگی برنامه ریزی شرکت برای رشد و موفقیت است.

در ICO شرکت‌کنندگان به جای خرید سهام سنتی مانند سهام مالکیت یک شرکت، توکن‌هایی را خریداری می‌کنند تا به کسب و کار در افزایش سرمایه کمک کنند. با این حال، برخلاف IPO ها، سرمایه گذاران حق ندارند در شرکت سهام داشته باشند و در تصمیمات مدیریت داخلی مشارکت کنند.

از سوی دیگر، سرمایه گذاران می‌توانند از ارز دیجیتال به دست آمده برای کمک به اکوسیستم پروژه استفاده کنند و دارایی خود را بفروشند. بین سال‌های 2017 و 2018 پروژه‌های عرضه اولیه سکه به شدت افزایش یافت و این اتفاق باعث افزایش کلاهبرداری‌های رمز ارزی زیادی شد که به انتقاد و افزایش نظارت قانون گذاران نسبت به دنیای ارزهای دیجیتال منتهی شد.

اکثر عرضه‌های اولیه سکه در بلاک چین اتریوم انجام می‌شود. پروتکل قراردادهای هوشمند باز این شبکه به توسعه دهندگان اجازه می‌دهد تا به راحتی توکن های مبتنی بر بلاک چین را ایجاد کنند. در اکوسیستم اتریوم، توکن‌ها به عنوان ERC-20 شناخته می‌شوند.

شبکه نئو یا NEO، یکی دیگر از پلتفرم‌های موفق بلاک چینی ICO است که پس از محبوبیت اتریوم در چین ایجاد شد. ویژگی قرارداد هوشمند ICO شبکه نئو گاهی اوقات به اتریوم ترجیح داده می‌شود زیرا این شبکه با مقیاس پذیری بیشتر، قابلیت پردازش 10000 تراکنش در ثانیه را دارد. علاوه بر این پلتفرم نئو از زبان‌های برنامه‌نویسی رایج‌تری مانند جاوا و سی شارپ استفاده می‌کند، که راه‌اندازی پروژه را برای متخصصان داخلی بسیار آسان‌تر می‌کند.

ارائه توکن امنیتی چیست؟

در پی اتفاقی که در مورد پروژه‌‌‌های غیر قانونی ICO ها افتاد، STO ها برای ارائه امنیت بالاتر و ابزار شفاف‌تر جمع‌آوری سرمایه برای سرمایه‌گذاران ایجاد شدند.

توکن‌های امنیتی مشابه اوراق بهادار سنتی هستند و اساساً نمایانگر دیجیتالی مالکیت دارایی‌ها و حقوق اقتصادی هستند. آنها حقوق یکسانی را برای مشارکت در سود سهام و رای دادن در تصمیمات مدیریتی مهم فراهم می‌کنند. غالبا STO ها به دارندگان حق داشتن نوعی از حقوق صاحبان سهام یا مالکیت یک دارایی خاص مانند املاک و مستغلات را می‌دهند. هدف STO ها نیز در یک وایت پیپر توضیح داده می‌شود.

اولین شرکتی که STO را راه اندازی کرد، گروه Praetorian مستقر در ایالات متحده بود که این پلتفرم را در مارس 2018 به ثبت رساند. این پلتفرم، یک بستر سرمایه گذاری در املاک و مستغلات رمزنگاری شده است.

ارسال STO و تایید آن یک فرآیند سریع و مقرون به صرفه است، زیرا می‌تواند از طریق قراردادهای هوشمند مبتنی بر بلاک چین که توسط توکن‌ها انجام می‌شود، به صورت خودکار انجام شود. این روش نسبتاً کارآمد جمع آوری سرمایه می‌تواند یک تغییر اساسی در بازارهای مالی باشد. علاوه بر این، هزینه های پایین مورد نیاز برای انجام STO آن را برای شرکت های کوچک و متوسط ​​قابل استفاده می‌کند.

STO ها فناوری بلاک چین را با الزامات بازارهای اوراق بهادار قانون گذاری شده برای تسهیل نقدینگی دارایی و دسترسی به منابع مالی، ترکیب می‌کنند. آنها در یک بورس اوراق بهادار تنظیم شده، مشابه بورس اوراق بهادار سنتی منتشر می‌شوند. شبکه اتریوم یک پلتفرم پیشرو برای صدور STO ها است.

عرضه اولیه عمومی یا IPO چیست؟

IPO سنتی زمانی اتفاق می‌افتد که یک شرکت خصوصی سهام خود را به سرمایه گذاران نهادی یا خرد بفروشد. این شرکت با درج سهام خود در بورس‌هایی مانند بورس نیویورک (NYSE)، آن‌ها را برای خرید در دسترس عموم قرار می‌دهد.

در فضای کریپتو، این شرکت‌ها دارایی‌های دیجیتال کسب و کار خود را به عموم مردم می‌فروشند. مانند ICO ها و STO ها، IPO ها نیز ابتدا در یک وایت پیپر تعریف می‌شوند. سپس آنها باید توسط پذیره‌نویس‌ها یا بانک‌های سرمایه‌گذاری که به عنوان دلال بین شرکت صادرکننده و عموم مردم عمل می‌کنند تا به شرکت در فروش مجموعه اولیه سکه‌هایش کمک کنند، حمایت شوند. پذیره نویسان و بانک های سرمایه گذاری به تعیین قیمت دارایی کمک می‌کنند، آن را برای سرمایه گذاران تبلیغ می‌کنند و مدارک لازم را برای برآورده کردن الزامات قانونی قبل از راه اندازی IPO ارائه می‌کنند.

راه‌اندازی یک IPO یک فرآیند طولانی و چالش برانگیز است، از این رو شرکت‌های ارز دیجیتال ترجیح می‌دهند سرمایه خود را از طریق ICO یا STO افزایش دهند. 

تفاوت بین عرضه اولیه سکه و STO چیست؟

تفاوت اصلی در ماهیت دارایی دیجیتال ارائه شده است. توکن هایی که در عرضه اولیه سکه صادر می‌شوند، معمولا در طبقه توکن‌های کاربردی هستند که دسترسی به خدمات و یا محصولات صادر شده توسط شرکت را فراهم می‌کنند. در مقابل، افرادی که در STO ها مشارکت می‌کنند، اکثرا سرمایه گذار هستند و نه کاربر معمولی.

 از نظر قانون گذاری نیز تفاوت قابل توجهی بین این دو روش جذب سرمایه وجود دارد. STO ها مانند IPO های سنتی تحت قوانین اوراق بهادار قرار دارند، در نتیجه STO ها امنیت بیشتری را برای استارت آپ‌ها فراهم می‌کنند زیرا این توکن‌ها باید توسط کمیسیون امنیت و تبادل محلی ثبت و بازرسی شوند.

تفاوت بین IPO و ICO چیست؟

معمولا شرکت‌های ثابت شده و قدیمی‌تر با استفاده از IPO ها سرمایه خود را جمع‌آوری می‌کنند، در حالی که استارت‌آپ‌های جوان جدیدتر از ICO برای جذب سرمایه استفاده می‌کنند.

یکی از تفاوت های اصلی این است که سرمایه گذار در ازای تامین مالی چه چیزی دریافت می کند. در مورد IPO، سرمایه‌گذار حق دارد از حقوق صاحبان سهام و قدرت رای در شرکت برخوردار باشد.

در مورد یک ICO یا عرضه اولیه سکه سرمایه گذار دارای حقوق صاحبان سهام شرکت و یا حق رای در تصمیمات داخلی مهم نیست. ICO ها در زمان راه اندازی شرکت مبتنی بر بلاک چین رخ می‌دهند. در مقابل، یک شرکت خصوصی تصمیم می گیرد پس از تبدیل شدن به یک تجارت قوی تر و داشتن یک محصول یا خدمات طولانی مدت، IPO را در مرحله بعدی راه اندازی کند.

مقررات یکی دیگر از تمایزهای مهم بین عرضه اولیه سکه و IPO است. در حالی که یک ICO عمدتاً توسط قراردادهای هوشمند دیجیتالی و خودکار تنظیم می‌شود، یک IPO باید قبل از تأیید توسط نهاد نظارتی محلی مربوطه، مراحل سختگیرانه و بررسی‌های دقیقی را طی کند. مزیت اصلی ICO نسبت به روش IPO، ریشه کن کردن واسطه‌هایی است که معمولاً فرآیندها را طولانی، ناکارآمد و پرهزینه‌تر می‌کنند.

سخن پایانی

پروژ‌های عرضه اولیه سکه در سال ۲۰۱۷ انفجار و افزایش شدیدی را تجربه کردند. با وجود اینکه عرضه های اولیه سکه یا ICO ها در تجارت تحول ایجاد کرده‌اند، اما نباید امکان بالای کلاهبرداری در آن‌ها را نادیده گرفت.

در بازار ICO ها مقررات جدی وجود ندارد در نتیجه توسعه دهندگان می‌توانند روش‌های متعددی را برای فریب سرمایه گذاران به کار گیرند، بنابراین دولت ها و سازمان های قانون گذار باید قوانین و مقررات خاصی را برای بازار ICO  وضع کنند.